Blue Hole, Mount Sinai en thuisreis

Zijn zojuist thuisgekomen na een slopende laatste 48 uur in Egypte maar eerst het beloofde verslag van Dahab:
Het afscheidsdiner was gezellig en lekker, tournedos met mosterdsaus, frites (Yvonne witte rijst) en diverse groenten.
Een ijskoude Sakara (lokaal bier) maakt het helemaal kompleet.
Na het eten willen wij het toetje bestellen waar we ons de gehele vakantie op verheugt hebben, gebakken banaan met kokos, vanille ijs en chocolade saus. maar !!!!!!!!!!!!!!!! de bananen zijn op dus geen toetje.
Uit pure frustratie neemt Yvonne geen toetje en ik neem een ijsje van drie verschillende smaken.
Na nog een biertje als afsluiting gaan we naar het hotel voor onze laatste nachtrust.
Dit wil niet zeggen onze laatste nacht maar daarover later meer.
De volgende ochtend om 08.00 uur op en na een verkwikkende douche, er is geen warmwater, op naar het ontbijt.
Na het ontbijt de snorkelspullen, welke we al de gehele vakantie met ons meesjouwen, gepakt en op naar de Blue Hole.
Dit is een van de mooiste duik en snorkel locaties op de wereld, met een diepte van 65 meter, maar zo diep zullen wij wel niet komen met onze snorkels.
Na een hobbelige en stoffige rit met een jeep komen we aan bij de Blue Hole.
Hier zijn een aantal lounge locaties waar we een bakje thee nemen en ons omkleden voor de duik.
We gaan het water in en vanaf het directe begin worden we omsingeld door de meest exotische vissen, ik probeer met mijn onderwatercamera wat film en foto’s te maken maar kom tot de conclusie dat het licht wat van boven komt het onmogelijk maakt om in de zoeker te zien wat ik film.
Na een drie kwartier ga ik terug naar de kant en constateer dat alles mislukt is doordat de lens van het onderwater huis beslagen is.
Ik probeer dit euvel te verhelpen en na het huis gedroogd te hebben plaats ik wat papierenzakdoekjes als vochtvanger onder in het huis.
Vervolgens als lunch een pannenkoek met banaan en honing gegeten, snorkelen maakt toch wel hongerig.
Hierna ben ik nog eens een uur aan het filmen geweest met wisselend resultaat door de golfslag welke mij steeds opzij en soms op het koraal gooit.
Met wat bloedende schrammen op mijn benen hou ik het na een uur voorgezien.

Om drie uur worden we weer opgehaald door de chauffeur, maar zoals altijd in Egypte gaat het weer fout, hij is keurig op tijd maar is vergeten dat er tien toeristen op hem staan te wachten en hij komt dus met vervoer voor zes man.
Na enig heen en weer gebel wordt er een tweede jeep geregeld die er over 10 minuten zal zijn, maar je begrijpt wel dat dit ook weer mis gaat na 35 minuten komt de jeep opdagen hij moest eerst nog wat vrienden wegbrengen en dat gaat natuurlijk voor.

In het hotel aangekomen duik ik het zwembad in om het extreemzoute water van me af te spoelen.
Na nog wat geluierd te hebben gaan we om 17.00 uur eten in de Funny mummie, spaghetti als voorbereiding op de inspanning van de nacht.
Na de maaltijd de rugzak ingepakt voor de beklimming van de Mount Sinai.
Om 08.00 uur naar bed om nog een klein beetje slaap te pakken, dit lukt echter niet en we liggen tot 11.00 uur wat te draaien en op ons horloge te kijken.
Om 11.30 uur vertrekken we met 7 man per busje naar Mount Sinai, onderweg weer de diverse checkpoints gepasseerd en na twee uur rijden komen we aan.
Het startpunt is het Catharina klooster en hier heerst een chaos van alle mensen die als eerste proberen omhoog te gaan.
Onze gids mag niet mee de berg op van de politie, hij kan zich volgens een hoge officier niet legitimeren.
Hij is diep teleurgesteld en laat ons twee legitimatiebewijzen zien welke hij bij zich heeft.
Hij regelt een berggids voor ons en we vertrekken voor de klim en klauterpartij, we moeten van 1500 meter naar 2384 meter en op de top zijn voor 05.46 uur want dan gaat de zoen op.
We lopen naar boven en moeten ons werkelijk tussen de kamelen doorwringen, die staan daar te gillen en te schreeuwen dat ze ons voor 25 US dollars wel omhoog willen brengen.
Als je nee zegt trekken ze aan je arm om je op andere gedachte te brengen.
We vorderen gestaag ondanks deze opdringerige lui waar je behoorlijk moe van wordt, figuurlijk bedoelt.
Na een halfuur lopen krijgt 1 van onze reisgenoten het erg zwaar en kan niet verder, de berggids scoort een kameel voorhaar en onderaan de trap zien we haar weer terug.
Het laatste gedeelte wordt gevormd door 750 treden welke door de monniken in de rots zijn uitgehouwen of door het stapelen van stenen zijn gemaakt.
Als zij zich weer bij ons voegt gaan we gezamenlijk de uitdaging van de treden aan.
Om 04.15 komen we aan bij een theehuis op 50 meter van de top, we besluiten om hier te blijven wachten tot een kwartier voor zonsopkomst, we kunnen binnen zitten met een kopje thee i.p.v. op de koude en winderige top.
Eerst is er wel een hoop kabaal omdat een groep Koreanen een groepsgebed houden.
Om 05.30 uur begint de lucht prachtige kleuren aan te nemen en we besluiten om de laatste 50 meter af te leggen.
Aangekomen op de top aanschouwen we een prachtige zonsopkomst met vele kleurschakeringen rood en oranje.
Na dit bewondert te hebben gaan we in een rustig tempo de berg weer af tot het klooster waar we om 09.00 uur een bezoek aan willen brengen.
Dit is echter geen goed idee, een groot deel van de groep is zo vermoeid dat zij geen puf meer hebben om het klooster te bezoeken.
Met drie personen lopen we nog even rond in het klooster maar volgen dan het voorbeeld van de andere en gaan terug naar de bus.
De twee uur terug naar het hotel is zwaar, terug in het hotel staan de overige reisgenoten al klaar voor de busreis naar Cairo waar we om 03.00 uur morgenochtend het vliegtuig naar huis moeten halen.
We nemen snel een douche en eten een omelet in het restaurant.
Dan in de bus voor de reis van 8 uur naar Cairo, alleen loopt het vanaf het begin alweer mis de politie weet niets van ons vertrek en we lopen direct al een uur vertraging op.
Foutje van de politie waren de lijst kwijt maar gelukkig vinden ze hem na een uur zoeken weer terug, het is dan ondertussen al 1 uur en zo wordt het weer laat aankomen en onmiddellijk door naar het vliegveld.
De buschauffeur begrijpt het probleem en zet er flink de sokken in, maar ondanks dat kan hij niet voorkomen dat we om 21.15 uur aankomen bij ons hotel in Cairo.
Hier hebben we tot 00.00 uur de tijd om onze koffers in te pakken en te eten en/of te rusten.
Als wij klaar zijn met eten etc. is het 23.30 uur en we besluiten om beneden in de lobby op de rest te wachten.
Om 00.30 staan we op de luchthaven, we krijgen direct de melding dat het vliegtuig een vertraging heeft van 4 uur.
Waarom belt de reisagent dat niet door? Dan hadden we nog een paar uurtjes kunnen slapen maar ja inch Allah.
Dan lopen we tegen een tweede probleem aan, een agent besluit, als de helft van de groep al voor de incheck balie staat, dat de andere helft niet naar binnen mag.
Er gaat toch geen vliegtuig……………………. Dan hebben we ook niets te zoeken op het vliegveld.
Dit is weer duidelijk een vorm van Baksjish, het afdwingen van tipgeld, anders maakt hij je het leven zuur.
Marieke, onze reisleidster, regelt het en we kunnen doorlopen.
Na nog een uur wachten gaat eindelijk de incheck balie open en kunnen we de bagage afgeven, we gaan het luchthavengebouw in en gaan de restanten van ons budget opmaken en koffie etc.
Om 05.15 uur mogen we aan boord en om 05.50 uur stijgen we op.
Yvonne en ik vallen direct in slaap, niet verwonderlijk na ca. 48 niet geslapen te hebben, en na 1,5 uur worden we wakker gemaakt voor het ontbijt.
Wonder boven wonderen voelen we ons weer fris en hebben geen slaap meer.
Om 09.52 uur landen we op Schiphol waar Eric, na wat problemen met files, al op ons staat te wachten.
Bronco is blij om ons weer te zien als we thuiskomen en zo is dan een enerverende vakantie ten einde.