Incatrail

We zijn weer terug in de bewoonde wereld na een aantal dagen afzien.

06.00 uur, we staan beneden in de lobbie te wachten op onze gids voor de komende vier dagen ¨Coco¨
We lopen de straat uit naar beneden en wachten aan de weg op het busje welke ons naar kilometerpaal 82 zal brengen.
Als het busje komt springen een aantal dragers uit het busje en die laden onze bagage in en we vertrekken.
Onderweg wordt er gestopt bij een van de dragers thuis om te genieten van het ontbijt gemaakt door zijn vrouw.
We worden verrast met oliebollen, vers brood en bonenthee welke een gunstige invloed zou hebben op je longen??????
Na dit ontbijt gaan we met gezwinde spoed op weg, de chauffeur is een echte maniak die op de meest vreemde momenten probeerd in te halen.
Aangekomen in een klein plaatsje waar de overige dragers en kok zouden staan worden we negatief verrast, geen dragers en kok te bekennen.
Coco is woest en begint in rap Spaans een aantal geagiteerde telefoongesprekken te voeren.
We rijden door naar KM 82 en jawel daar druppelen de dragers binnen.
We hebben 9 dragers en 1 kok voor 5 toeristen.
Maar als we zien wat allemaal wordt meegesjouwd begrijpen we dit en we hebben respect voor de grote gewichten welke zij moeten torsen.
Na het inchecken en de pasportcontrole vertrekken we dan daadwerkelijk voor de Incatrail.
Eerst gaat het geleidelijk omhoog en ik voel mijn rechterkuit protesteren, heb namelijk een aantal dagen geleden een klein scheurtje opgelopen in mijn kuitspier.
De eerste dag lopen we 12 kilometer en overnachten in het plaatsje Huayllabamba.
We krijgen een uitgebreide lunch en later op de dag een uitstekende maaltijd met forel, rijst etc. en als toetje geflambeerde banaan in rum.
Voor onze tent staan wat tabaksplanten die zeer aantrekkelijk zijn voor diverse soorten kolibri´s die zich laten bewonderen.
Om 20.00 uur gaan we slapen want morgen gaan we 05.00 uur weer op pad voor de zwaarste dag van de track.
05.30 uur vertrekken we, Coco de gids had zich verslapen, en we beginnen gelijk stevig te klimmen.
Moeten vandaag van 3000 naar 4200 meter klimmen en een afstand afleggen van 17 kilometer.
Puffend en steunend bewegen wij ons voort, een schrale troost is dat de ca 200 toeristen op de route allemaal met een roodaangelopen gezicht en een dikke laag zweet op het voorhoofd de zelfde problemen kennen als wij.
Het is niet alleen de stijle helling die dit veroorzaakt maar zeker ook de ijle lucht en bijbehorend zuurstofgebrek.
Ook psychisch is het zwaar, iedere keer als denkt de top bereikt te hebben zie je na de bocht weer een aantal steenhopen die je moet nemen.
Ik krijg het 100 meter onder de top erg zwaar, door het scheurtje in mijn kuitspier belast ik mijn rechterbeen te veel en krijg kramp in mijn dijbeen, en kom ongeveer kruipend over de top van de Huarmihuanusca waar Yvonne al op mij staat te wachten.
Vervolgens moeten wij weer 600 meter dalen naar de kampplaats, dit is geen pretje daar je over een steilpad moet met veel rotsblokken en Yvonne krijgt spontaan weer pijn in haar elleboog bij de herinnering aan Borneo.
Aangekomen in het kamp drinken we wat en gaan lunchen.
Femke en Mary hebben wijn meegenomen die we drinken op het overwinnen van het moeilijkste punt in de trail.
Later in de middag breekt er een gigantisch onweer los met stevige hagelbuien, wij zitten deze buien uit in onze tent en zijn van onder de luifel nog steeds andere mensen door de hagel de stijle helling afdalen.
Om de tijd te doden gaan we met ons vijven toepen in de eettent.
De volgende dag om 05.30 vertrokken voor onze derde dag die ons door de nevelwouden leid over het orginele incapad.
Hier hebben we schitterende vergezichten en lopen over 50 cm brede paden langs stijle afgronden.
We zien vele mooie planten en orchideen en hier en daar een vogel.
Deze dag gaat op en af en Yvonne krijgt pudding in haar benen en is bijna niet meer voort te bewegen.
Maar na een rol Dextro en het nodige drinken gaat het weer wat beter.
Vroeg in de middag komen we aan in WinayWayna, een mooie Inca ruine waar ook het laatste kampement is.
Na een uitgebreid afscheidsdiner belonen we de dragers en de kok met een fooi en drinken een biertje op de dag van morgen.
Maandag 21 september, 04.00 uur breken de dragers de tenten af, het vervelende is dat we er nog inliggen, is de fooi dan toch te laag geweest of hebben ze haast?
Het blijkt het laatste te zijn, ze moeten de trein halen om terug te keren naar het vertrekpunt voor de volgende trail.
Wij eten snel en vertrekken voor onze laatste etappe naar Machu Pichu.
Na een wandeling van 1,5 uur staan we voor een stijle stenen wand waar wat traptreden zijn gevormd, na de beklimming komen we boven aan de berg waar we een schitterend uitzicht hebben op Machu Pichu in de diepte.
We maken wat foto´s en lopen langzaam naar beneden terwijl de zon over de bergkam heen komt en een betoverend licht laat vallen op een wolkenloos Machu Pichu.
We gaan Machu Pichu binnen voor een rondleiding met onze gids Coco.
Op een bepaalt moment van de rondleiding slaat het noodlot toe, door een communicatiefout ontstaat de situatie dat ik staand op een trap een stap achterwaards moet maken waarbij ik mijn evenwicht verlies en dreig in een gat te vallen, het enige alternatief is springen en dat doe ik dan ook en kom 1,5 a 2 meter dieper op een rotsplateau terecht.
Alles lijkt goed te zijn gegaan en ik sta op en loop weer naar boven.
Enige minuten later begint mijn rechter voet zeer te doen en weer een paar minuten later kan ik er niet meer op staan.
Frank, de grootste van de reisgenoten, helpt me om de weg naar beneden af te leggen en ik ga met de bus naar het bijbehorende plaatsje en wacht daar 6 uur lang samen met Yvonne op de trein naar ons hotel.
Aangekomen in Cusco wordt ik gelijk naar het ziekenhuis gebracht waar een breuk in mijn hielbeen wordt geconstateerd.
Er wordt besloten dat ik niet naar Nederland terug reis maar tot het einde van de reis bij de groep blijf.
Zal me zelf de komende dagen moeten verplaatsen op een paar ouderwetse krukken en de pijn moeten onderdrukken met pijnstillers.

Vertrekken morgen naar Manu en berichten weer na onze terugkomst in Cusco over zes dagen.


:SMS update:: 23 september 2009 :
Komen toch eerder naar Nederland. Na overleg met de arts van de verzekering wordt er een vlucht geboekt om zo snel als mogelijk naar Nederland te gaan.