Het laatste verslag

Zijn weer thuis en zitten met het been omhoog op de bank.

Maar eerst het verslag van onze laatste dagen in Peru:

Hebben drie dagen ons zitten vervelen in het hotel terwijl de groepsleden vertrokken waren naar de oerwouden van Manu.
Zijn alleen ’s avonds het hotel uitgeweest om per taxi in de stad te gaan eten, deze taxiritten zijn een echte aanslag op ons vakantiebudget, € 0,75 per rit,
Ondertussen heel veel contact met Mondial Assistance (verzekering) om de nodige dingen te regelen.
Blijkt toch wel zeer ingrijpend om je reis af te breken en naar Nederland terug te reizen, aller eerst moet er toestemming komen om gebruik te kunnen maken van de verzekering dan moet de verzekeringarts toestemming geven en vervolgens zal ook de vliegmaatschappij toestemming moeten geven.
Iedereen is bang dat er onderweg iets gebeurd en dat zij tengevolge hiervan een claim aan hun broek krijgen.
Donderdag komt eindelijk het verlossende bericht dat alle partijen het eens zijn en dat onder bepaalde voorwaarde ik mag reizen te weten:
Er moet een verklaring komen van een arts dat ik “Fit to Fly “ ben.
Ik zal voor de vlucht een trombose injectie moeten halen
Ik mag alleen vliegen als er een extra stoel wordt geboekt zodat ik met mijn been kan rusten.
Na heel veel gesteggel over waar, wanneer en hoe dit allemaal geregeld moet worden volgt het salomonsoordeel, het kan/moet allemaal voor de vlucht in het hotel gebeuren.
Vrijdagochtend is het dan zover, vroeg opgestaan, ontbeten, het hotel betaald, koffers gepakt en naar de lobby om te wachten op de arts.
Om 10.00 uur komt er een hele delegatie binnengewandeld van arts en verpleger plus aanhang,
In een hotelkamer moet ik plaats nemen op een bed en wordt de injectie toegediend waarna ik vijf minuten moet gaan rusten.
Vervolgens word ik door de arts gekeurd en krijg ik een officieel document uitgereikt waarin wordt vermeld dat ik bij de kliniek onderbehandeling ben voor een gebroken voet en dat zij verklaren dat ik in goede gezondheid verkeer en mag reizen.
Vervolgens mag ik naar de lobby en weg, Mondial Assistance zou een taxi regelen en als wordt gemeld dat mijn vervoer voor het hotel sta zie ik tot mijn verbazing dat er een ambulance staat te wachten.
Onder begeleiding van verpleger en arts word ik naar de ambulance gebracht en moet plaatsnemen op de brancard, Yvonne zit op het bankje er naast en we bescheuren ons bijna om dit circus.
Voor Peruaanse begrippen zal het best een moderne ambulance zijn maar de vering laat veel te wensen over, Yvonne zegt lachend “je zal toch maar een dubbele beenbreuk hebben dan ga je nog liever lopen” als we over een verkeersdrempel rijden en ik bijna naast de brancard beland.
De verpleger vraagt om de vijf minuten of het goed met me gaat.
Na een half uur komen we aan bij het vliegveld, ik wil uitstappen maar zo werkt het niet eerst word ik aangemeld door de verpleger en moet dan nog 20 minuten wachten in de ambulance voordat we het vliegveld op mogen.
De koffers worden door een medewerker van Lan Peru gedragen en ik word binnen in een rolstoel geplant die door de verpleger wordt geduwd tot aan de douane, hier neemt iemand anders het over en ik word met rugzakken en al langs de controle geleid.
Yvonne wil volgen maar die wordt tegengehouden, zij moet door de controle.
Vervolgens wordt ik afgeleverd bij de slurf en op de handrem gezet.
Om 12.30 uur worden we in het vliegtuig gezet op de voorste rij met extra beenruimte, gelijktijdig krijgen we te horen dat de vlucht vertraging heeft door een technisch mankement en dat de andere passagiers pas mogen instappen als dat verholpen is.
Na ca. 30 minuten is het probleem gefikst en vertrekken we.
Na een vlucht van een uur landen we in Lima waar al een medewerker met een rolstoel staat te wachten, hij brengt ons naar de KLM balie waar hij probeert me over te dragen aan iemand van de KLM.
Na ca 15 minuten, en veel vragen, word ik in een KLM rolstoel gekwakt en geparkeerd bij de buren buiten de incheck zone van de KLM, als we vragen waar dat voor is krijgen we alleen te horen dat we moeten wachten.
Na een half uur gewacht te hebben wordt Yvonne furieus en begint stampij te maken, we worden nu binnen de incheck zone geparkeerd maar erg veel hulp wordt er niet geboden.
Na enige tijd mogen we inchecken, dit is echter een gebed zonder einde en men saboteert openlijk de afspraken welke gemaakt zijn met Mondial Assistance.
Eindelijk hebben we de boardingpasses maar nu moeten we het overeengekomen bedrag nog betalen voor het omboeken van onze tickets, het feest begint weer van voren af aan en bovenop de afgesproken bedragen moeten we ook nog 57 dollar boete betalen.
Als Yvonne vraagt waarom, omdat de omboekingskosten hiervoor bedoelt zijn, snauwt men haar toe omdat wij dat zeggen.
Ik zeg tegen Yvonne betaal nou maar anders missen we de vlucht nog, we zijn ondertussen al ruim twee uur bezig om in te checken en hebben nog maar 45 minuten voor het vertrek.
Na het betalen moeten we zelf maar uitzoeken waar we heen moeten en Yvonne
duwt mijn rolstoel, waar toch duidelijk vliegveld assistentie is geregeld door Mondial Assistance.
Bij de douane volgt het volgende spektakel, men denkt een schaar te zien in mijn rugzak en ondanks dat alles uit mijn rugzak is gehaald moet hij nog zes keer door de scanner en men blijft maar zoeken naar een schaar.
Uiteindelijk na 15 minuten mag ik door en bied een jonge vrouwelijke douane medewerker verlegen haar excuses aan.
We zijn precies op tijd om direct te boarden en daar is plotseling de medewerker welke mij de laatste 25 meter naar het vliegtuig duwt.
In tegenstelling tot de zeer vriendelijk en correcte behandeling van het Lan Peru personeel vond ik de KLM service in Lima ver beneden peil en overweeg om een klacht in te dienen bij de KLM.
Na een voorspoedige vlucht van 12 uur zijn we zaterdag om 13.30 uur aangekomen in Nederland waar Eric al stond te wachten om ons naar huis te brengen.

Vandaag een rondje huisarts en ziekenhuis gemaakt waarna ik nu een week volledige rust moet houden met mijn been en volgende week voor controle moet terugkomen.

Dit was ons laatste verslag van onze enerverende maar helaas te korte reis.