Chandigarh & Amritsar

Chandigarh:
Zo………… we hebben de treinreis weer overleefd en zitten in ons hotel in Chandigarh.
Maar eerst onze belevenissen in Bikaner, om kwart over acht vertrokken naar het dorpje Deshnok waar de Karni Mata Tempel is gehuisvest.
De Karni Mata Tempel is geweid aan de heilige rat en hier lopen de ratten vrij in de tempel rond en worden gevoerd en vereerd.
Het is erg hectisch in de tempel en overal staan schalen met melk waar de ratten gretig van drinken.
We lopen wat rond en op een gegeven moment zijn wij min of meer de attractie geworden, vele mensen willen met ons op de foto en we staan dit lachend toe terwijl we zelf ook volop foto’s maken van de lokale bevolking in prachtige kleding en de mannen met imposante tulbanden.
Na een uur vertrekken we om het Junagarh Fort te gaan bezoeken, dit imposante fort is volledig ommuurd met een muur van bijna een kilometer lang en is gebouwd in de tijd van de Mogolkeizer Akbar.
Het fort is nog lang in gebruik geweest door de laatste maharadja en is goed onderhouden met vele imposante zalen met marmeren wanden en vloeren.
Tevens is er een grote wapenverzameling, van elke periode, tot en met een oude Engelse DeHavilant tweedekker uit de eerste wereld oorlog welke is samengesteld uit twee wrakken van neergehaalde vliegtuigen.
Na dit bezoek, aan voor mij het meest interessante en complete fort van Noord-India, gaan we lunchen en vervolgens bezoeken we de kamelenfarm waar de beste kamelen worden gefokt en een stamboek wordt bijgehouden.
De meeste van deze kamelen gaan naar het Indiase leger en kosten tussen de €400 en €600, afhankelijk van bloedlijn en kwaliteit.
Ze maken hier allerlei kamelenproducten en daarvan proberen we het kamelenijs, dit ijs smaakt niet verkeerd het is alleen erg vet.
Na het bezoek haasten we ons naar het station voor onze trein van kwart voor vijf naar Chandigarh.
Aangekomen bij het station nemen we afscheid van onze buschauffeur en bus boy welke ons tien dagen lang veilig door India hebben vervoerd.
We charteren en drager die onze koffers naar perron twee brengt en stappen in wagon 2B van de trein 24888 naar Chandigarh.
Yvonne en ik zitten gescheiden van de groep midden tussen de lokale bevolking die ons vriendelijk helpen met het opbergen van de bagage en een praatje met ons maken over India en onze reis tot zover.
Om half negen gaan zij hun bed opmaken en gaan slapen, wij zijn dus gedwongen om dit ook te doen en gaan in ons bed liggen lezen tot een uur of tien en gaan dan ook een poging doen om te slapen.
Ik lig de gehele nacht wakker, we liggen naast de deur van de coupé en bij iedere passant knalt de deur dicht en moet ik oppassen niet met mijn voeten tussen de deur te komen want de bedden zijn erg kort.
Yvonne heeft, ondanks de geringe lengte, ook een probleem omdat zij de beide dagrugzakken aan haar hoofdeinde heeft liggen.
Ze ligt opgevouwen in bed en kan niet languit liggen.
Om vijf uur geef ik het op en ga mijn bed uit, Yvonne doet hier aan mee want ook zij kan niet slapen.
We eten wat uit onze noodvoorraad, koekjes en bananen, en drinken daar wat water en cola bij.
Onze Indiase buurman springt uit zijn bed en zegt dat we over vijf minuten aankomen in Chandigarh, het is ondertussen kwart voor zes en we zijn dus voor Indiase begrippen redelijk op tijd. De geplande aankomsttijd was vijf uur.
We grijpen onze bagage en verlaten na aankomst de trein, het is een chaos op het perron met overal slapende mensen op de grond waar we ons tussen moeten verplaatsen.
Ik zie hoe een Indiase vrouw, met haar koffer op wieltjes, dwars over een slapende man heen rijdt die precies in het pad ligt, hij kijkt boos op en gaat weer slapen.
Buiten het station gekomen zijn we weer de attractie van de dag, er verzamelt zich een cirkel van mannen om ons heen welke vijf rijen dik is.
Onze reisbegeleider Edo gaat op zoek waar ons vervoer naar het hotel is en komt terug met twee busjes.
Onze bagage wordt op het dak geladen en we stappen in voor een rit van twintig minuten naar het hotel.
Hier aangekomen zijn onze kamers beschikbaar en we gaan eerst maar even een uurtje slapen voor we de stad gaan verkennen.
We gaan om half tien met een tuk-tuk op pad en laten ons afzetten bij de Rock Garden, dit is een park waar in Nek Chand van afval een geweldig bouwwerk heeft gemaakt van allerlei beelden, miniatuur huizen, watervallen, forten en nog veel meer.
We lopen hier twee uur lang rond en vallen van de ene positieve verbazing in de andere, ik vind dit persoonlijk één van de hoogtepunten van onze reis door India.
Vervolgens lopen we naar district zeventien en gaan hier wat winkelen en koffie drinken.
Als we het wel gezien hebben en een ieder zachtjes aan instort nemen we een tuk-tuk terug naar het hotel, wat een avontuur op zich is, en gaan vanavond maar vroeg naar bed.
Want morgen wacht weer een vijf uur durende busrit naar onze laatste bestemming het Sikh bolwerk Amritsar.

Amritsar:
Zitten in het hotel in Amritsar na een vermoeiende en langdradige reis.
De buschauffeurs leken er niet zoveel zin in te hebben, toen we van de week aankwamen op het treinstation moesten we ook al wachten omdat ze met de busjes niet voor het station wilden komen.
Edo heeft ze toen opgehaald en verplicht om naar de opstapplaats voor het station te komen.
Vanochtend waren ze stipt op tijd……..op de geplande vertrektijd kwamen ze aan rijden maar dan moet nog wel alle bagage worden ingeladen dus we vertrokken een half uur te laat.
Vervolgens rijden we met een oude van dagen tempo door de stad en na een halfuur geeft de chauffeur aan dat het tijd is voor de thee, Edo zegt dat we eerst nog maar eens een uurtje moeten doorrijden voor er tijd is voor een thee of koffiestop.
Links en recht worden we gepasseerd want echt het tempo erin staat niet in het woordenboek van deze chauffeurs.
Als we vervolgens stoppen voor de thee en/of koffie blijven de chauffeurs in onze buurt, als de koffie op is en we verder willen zijn ze plotseling spoorloos en zitten ze ergens anders zelf koffie te drinken.
We lopen dus al weer vertraging op.
Dan stoppen we onderweg voor een plaspauze, daar we al ver achterliggen op de planning, en de lunch in Amritsar niet meer haalbaar is, doet ons besluiten om dan maar gelijk op deze plaats te lunchen.
Bij de stopplaats is een Sikh restaurant en we eten hier naan met padai paneer met een vers vruchtensapje om het weg te spoelen.
We rijden weer weg en na twintig minuten stoppen we bij een benzinepomp, we tanken wel voor 500 rupi ongeveer 9 liter en de chauffeurs drinken weer uitgebreid water en strekken de benen.
We worden zachtjes aan een beetje gestoord van dit gedrag maar wat kan je er aandoen.
Om half vier komen we uiteindelijk aan in Amritsar waar de planning was om hier te arriveren rond één uur.
We hebben dus nog maar weinig tijd voor het bezoeken van Amritsar en besluiten om alleen maar naar de gouden tempel te gaan, dit is het heiligdom van de Sikh’s waar de heilige geschriften worden bewaard.
Om half vijf rijden we met een tuk-tuk naar de gouden tempel, we spreken een prijs af van 150 rupi maar dan springt er een vierde persoon in de tuk-tuk en de chauffeur zegt dat dit extra wordt belast.
Aangekomen bij de gouden tempel geef ik de chauffeur 200 rupi en loop weg, de man roept me terug en vraagt wat hij met de extra 50 rupi moet doen.
Ik vraag hem maar het was toch 50 rupi per persoon, hij zegt ja maar we hadden al een afspraak voor 150, tegen zoveel eerlijkheid kan ik niet op en zeg hem dat hij de 50 rupi mag houden als een persoonlijke gift van mij.
De man is helemaal gelukkig en ik wordt wel vijf keer gezegend en bedankt.
We lopen het laatste stuk naar de tempel en ik zie een prachtige zonsondergang bij een doorkijkje van een straat naar de poort van de gouden tempel.
We laten onze schoenen achter bij een schoenenstalling, en lopen door de waterbaden om onze voeten te reinigen.
Na deze waterbak lopen we door de poort en zien de gouden tempel in al zijn schoonheid midden in het meertje liggen.
We lopen rond het meertje en sluiten aan bij de gelovigen die de tempel ingaan om te bidden.
De Sikh’s staan een ieder toe, van welk geloof en/of ras, om de tempels te bezoeken ook tijdens een dienst.
Men verlangt alleen dat je je hoofd bedekt en bepaalde dingen niet bij je hebt zoals, lederwaren, eten, wapens etc.
We schuifelen mee met de rij en komen na ongeveer tien minuten in de tempel waar net de dienst bezig is, het is indrukwekkend om dit te mogen meemaken en we proberen om de gelovige niet te storen.
We bekijken de diverse verdiepingen en raken toch wel onder de indruk, niet alleen van het gebouw maar ook van de serene sfeer die er heerst en de gebeden die we om ons heen horen.
We lopen de tempel uit en vervolgen onze weg rond het meertje waar we mensen hun rituele bad zien nemen.
Vervolgens lopen we naar de gaarkeuken, de Sikh’s geven de armen een gratis maaltijd en die wordt in een grote eetzaal verstrekt achter de gouden tempel.
Als we aankomen word ons een bord aangeboden, we weigeren vriendelijk, en lopen langs de keuken waar het voedsel word opgeschept en lopen met de rij mensen mee tot in de eetzaal.
Hier zitten de mensen in lange rijen op de grond te eten.
We vervolgen onze weg en komen zo terecht in de spoelkeuken waar het een heidense herrie is, de borden zijn roestvaststalen gamellen die hier worden gewassen onder een hoop gekletter van borden in metalen wasbakken.
Als we verder lopen komen we weer bij de poort waar we begonnen zijn en verlaten de gouden tempel.
We lopen door de straatjes rond de tempel en zien weer honderden winkeltjes die allemaal wat proberen te verdienen aan de pelgrims en de toeristen die hier rondlopen.
We gaan naar het restaurant waar we hebben afgesproken met de reisgenoten en komen hier als eerste aan, we gaan naar binnen en bestellen een bananen Lassi en wachten op de anderen.(Lassi is een yoghurt-vruchten drank)
Na enige tijd komen de anderen binnen druppelen en we bestellen wat te eten, na het eten gaan we met een tuk-tuk terug naar het hotel en gaan na wat gelezen te hebben slapen.
Morgen onze laatste dag in India, we gaan de grensovergang tussen India en Pakistan bezoeken.