Ministry of Silly Walks

Laatste dag:
Vanmorgen uitgeslapen, Yvonne heeft het wel gehad en we hebben dus maar een rustdag opgenomen.
Na het ontbijt zijn we onze bagage gaan inpakken waarbij we alle kleding die we niet meer mee terug nemen in een plasticzak hebben gedaan.
Dit scheelt aanzienlijk in het volume, echter door het zware beeld, en wat andere souvenirs welke we hebben gekocht zitten we toch aardig aan het gewicht.
Na het inpakken maken we wat thee en cup a soep klaar en gaan zitten lezen op de kamer.
Yvonne gaat op bed liggen en valt in slaap, dit is echter niet van lange duur want de house keeping wil graag het bed opmaken en de kamer schoonmaken.
We slaan de lunch over en rusten en lezen de rest van de dag tot drie uur want dan gaan we naar de Wagah border, oftewel de grensovergang met Pakistan.
Na een bustochtje van drie kwartier komen we hier aan, we moeten door de veiligheidscontrole en ons paspoort laten zien.
We worden vlak voor de tribune nog eens gefouilleerd en mogen dan een soort van stadion binnen.
Aan de ander kant van het hek is een vergelijkbaar stadion gebouwd in de kleuren groen en wit, dit is dus duidelijk de tegenpartij Pakistan.
Er wordt aan beide kanten keiharde muziek gedraaid en aan onze kant is een soort van dansgroep het publiek aan het entertainen.
Plotseling komt er een grote in het wit geklede man met een microfoon tevoorschijn, iedereen van Indiase afkomst raakt in vervoering, wat ik later begrijp is dit een bekende cricketspeler.
Hij begint het publiek op te zwepen en het lijkt wel een interland, aan de andere kant horen we vergelijkbare taferelen.
Dan begint de show en de fraai uitgedoste militairen, het lijken wel Kemp haantjes met hun kammen op het hoofd, marcheren in een komisch aandoende manier naar de grens.
We begrijpen nu dat Monty Pyton zijn film Ministry of Silly Walks heeft gebaseerd op dit gebeuren.
Als er weer een paar militairen naar de poort paraderen breekt het chauvinistische gejuich
weer in alle heftigheid los.
Aan de andere kant horen we hetzelfde geluid als het de beurt is aan de Pakistaanse militairen.
Na een klein halfuur wordt de vlag gestreken en worden de hekken demonstratief dicht gegooid.
De militairen komen weer terug gemarcheerd en de show is over.
Dit was dan het allerlaatste wat we in India hebben aanschouwd, we rijden terug naar het hotel en maken ons gereed voor het afscheidsdiner met onze reisgenoten.
Tijdens het afscheidsdiner wordt het afscheidscadeau aan onze reisleider Edo aangeboden, de tip is verpakt in een lege bierfles zodat hij moeite zal moeten doen om het geld te gebruiken, niet iedereen was het met deze surprisemethode eens zodat de helft op de traditionele wijze wort overhandigd namelijk in een envelop.
Na het diner nemen we nog een afzakkertje in de bar en gaan rond elf uur naar bed, morgen weer vroeg op voor het vertrek naar het vliegveld.

Vanochtend zijn we om kwart voor acht met de bus naar het vliegveld vertrokken en zit de vakantie er weer op voor dit jaar.
We komen na ongeveer vijf en veertig minuten aan bij het vliegveld en moeten weer door de eindeloze veiligheidscontroles heen.
We vertrekken precies op tijd uit Amritsar en landen na vijftig minuten in Delhi waar we moeten overstappen op onze vlucht naar Frankfurt.
We hebben nog wat tijd en drinken snel een kop echte bonenkoffie, dit smaakt toch beter dan alle Nescafé van de afgelopen weken.
We vliegen weer met een Dreamliner en vertrekken op tijd, ik kom tot de ontdekking dat van mijn telefoon de batterij op onverklaarbare wijze volledig is leeggelopen.
Ik koop snel een USB kabeltje om te proberen hem in het vliegtuig te laden zodat we op Schiphol contact kunnen krijgen met Eric die ons weer komt ophalen.
We hebben net onze lunch/diner genuttigd in het vliegtuig en ik schrijf nog snel even de laatste berichten.
Ga zo de laptop afsluiten en opbergen, het zit er voor deze vakantie weer op en ik hoop dat jullie een klein beetje een indruk hebben gekregen van onze reis door ‘Incredible India”

Het opladen van de telefoon in het vliegtuig is maar gedeeltelijk gelukt en dat veroorzaakte gelijk een megaprobleem.
Na een rustige vlucht naar Frankfurt moeten we drie uur wachten op de aansluitende vlucht naar Amsterdam.
Op het vliegveld kan ik kort verbinding maken met het wifi netwerk en besluit om een ouder bericht te plaatsen wat door gebrek aan internet verbinding nog niet geplaatst is.
Eric ziet dit bericht en denkt daardoor dat hij zich vergist in de terugkeer datum en dat we pas donderdag terugkomen.
Dit is begrijpelijk daar ik in het verslag had geschreven dat we nog een dag hebben in Amritsar en de datum van het bericht is twintig november.
Hij probeert contact met ons te krijgen maar daar mijn telefoon het niet doet lukt dat niet en gaat Eric er vanuit dat we morgen pas terugkomen.
Wij komen aan op Schiphol om kwart over tien en lopen naar buiten naar de afgesproken plek, waar geen Eric aanwezig is.
We wachten en proberen mijn telefoon te reanimeren wat niet lukt, het is ondertussen al elf uur en we zien Gert, een van onze reisgenoten, op het punt staan om in een auto te stappen.
Ik vraag hem om even gebruik te mogen maken van zijn telefoon en probeer Eric te bellen, maar ik krijg direct zijn voicemail en geen contact met hem.
We gaan weer terug naar de aankomsthal en proberen het nog een paar keer met een munttelefoon in de hal.
Om kwart over elf bel ik Fred en vraag of hij de reserve sleutel achter de bloembak kan leggen en dat we een taxi nemen.
We stappen in een taxi en een half uur later staan we voor de deur waar de volgende verrassing wacht, Eric heeft in verband met nachtvorst de bloembakken al in de garage gezet dus waar is nu de sleutel.
We vinden hem onder de gft bak en gaan vlug naar binnen want het is in onze beleving verschrikkelijk koud, de dertig graden van India zit nog in ons lichaam en dan valt drie graden toch wel erg tegen.
Eigenlijk mogen we wel stellen dat dit chaotische slot van de reis wel bij onze India reis past en dat we de reis dus in stijl hebben afgesloten.